AsHaberAdana.Com ~ Adana'da Haberin Merkezi Adana Gündem – Adana Haberleri – Adana Büyükşehir Haberleri – Adana Haber Ajansı – Adana Gazetesi – As Haber Adana
İlgili Haberler
Türkiye’nin yoksul köylerinde bir zamanlar umutla parlayan ışıklar vardı. O ışıklar ne elektrikti, ne lüks bir hayatın parıltısı… O ışık, bilgiyle donatılan bir çocuğun gözlerinde, toprağa saygıyla eğilen bir öğretmenin ellerindeydi. Adı Köy Enstitüleriydi.
Bazen bir devrimi anlatmak için süslü kelimelere gerek yoktur. Köy Enstitüleri, bu ülkenin kendi çocuklarına inandığı, köylüyü dışlamadığı, tersine merkeze aldığı bir hayaldi. Ve bu hayal gerçeğe dönmüştü. Çocuklar sadece okuma-yazma öğrenmiyor, tarlada üretim yapıyor, marangozluk öğreniyor, doğaya dost bir yaşamı tanıyordu. Öğretmen sadece sınıfta değil, köyün her yerinde öğrenciydi, ustaydı, yoldaştı.
Peki sonra ne oldu?
Ne zaman ki o çocuklar sormaya, düşünmeye, sorgulamaya başladı… Ne zaman ki köylü, “Ben de varım” dedi… Ne zaman ki ezber değil, fikir üretildi… İşte o zaman rahatsız oldular. Enstitüleri susturmak istediler. Çünkü susmayan halk, yönlendirmeye gelmez. Bilmeyen değil, bilen insan tehlikelidir bazıları için.
1940’ta büyük umutlarla doğan bu eğitim devrimi, 1954’te kapatıldı. Gerekçeler mi? Malum klişeler: “Komünist yetiştiriyorlar”, “Aile yapısını bozuyorlar”, “Devlete karşı geliyorlar…” Oysa tek yaptıkları, karanlığa bir mum yakmaktı. Ama kimileri o mumu söndürmek için rüzgar oldu, fırtına oldu. Ve başardılar…
Bugün hâlâ aynı topraklarda yoksulluk var, eşitsizlik var, fırsat adaletsizliği var. Ve ne acıdır ki, bu sorunlara 80 yıl önce çözüm bulmuş bir modelin mezarı başında suskunuz.
O öğretmenlerin, o çocukların anısına borcumuz var. Sadece onları hatırlamak değil, o ruhu yeniden canlandırmak gibi bir borç bu. Belki Köy Enstitüleri yeniden açılmaz. Ama onların inancı, bu toprağın iyileşeceğine dair umutları, hâlâ hepimizin içinde bir yerlerde yaşıyor.
Çünkü bazı ışıklar, söndürülse bile bir kere yandığı yeri asla karanlığa bırakmaz.
